İş ortamımızda işimizi ve ekiplerimiz ya da eş düzeylerimizle kurduğumuz ilişkileri yönetmek çoğu zaman işimizin bir parçası. Peki içinde bulunduğumuz ekip sadece astlarımız ve eş düzeylerimizden mi oluşuyor? Üstlerimiz, yöneticilerimiz de aslında bizim ekibimizin bir parçası değiller mi?

İletişim hayatımızın her anında bir başkasıyla kurduğumuz bağı simgeler. Bu bağın kaliteli ve yapıcı olması da bilmeden ya da farkında olmadan uyguladığımız sorun çıkarma potansiyeli yüksek davranışlarımızın varlığıyla tehlikeye girer.

Şimdiye kadar hiç karşılaşmadığımız belirsizlikte, karmaşıklıkta ve depresif bir dönemden geçiyoruz. Peki böylesi bir dönemle hiç karşılaşmamış olmamız elimizin kolumuzun bağlı olduğu anlamına mı geliyor?

İnsan karşılaştığı bir sorun karşısında “Yap’çak Bi’şey Yok!” deyip sorunla ilgili -mevcut sorunu çözmek ya da gelecekte tekrar karşılaşmamak için- bir aksiyon almayacaksa gerçek potansiyelini kullanıyor olabilir mi? 

Günümüz koşullarında iş yapma modelimizin değiştiğine hepimiz tanık oluyoruz. Bilginin kolay ulaşılabilirliği iş yapma şekillerinde “farklılık yaratma” ihtiyacı doğuruyor.

Kolektif Hikayeler 6-9 kişinin birlikte hikaye ürettiği atölye çalışmasıdır. Hikayeyi 1 kişi başlatır, moderatörün yönlendirmesi ile diğer kişiler kendi bölümlerini

İkna karşımızdaki kişilerin önceden belirlenmiş bir amaç doğrultusunda düşünce ve duygu ve davranışlarını değiştirebilme yeteneği olarak tanımlanmaktadır.

Yeni müşteri kazanmanın maliyetinin mevcut müşteriyi elde tutma maliyetinden kat be kat arttığı günümüzde, müşterilerle kurduğumuz tüm etkileşim aşamalarındaki yarattığımız etkinin ne kadarını gerçekten yönetebiliyoruz?

Bugün artık tüm işletmeler için müşteriler gerçekten kralsa o zaman kralla ilişkileri iyi yönetemezsek sonuçları ağır olur diyebilir miyiz?